Dać pistolet dziecku bez nadzoru (społecznego)

Od dawna trwa mój romans z inspekcją sanitarą. Objawiało się to m.in. naprawianiem ich Biuletynów Informacji Publicznej w zakresie art. 9 ust. 3 u.d.i.p. w całej Polsce.

Interesuje się także niektórymi decyzjami wydanymi przez te służby. Warta polecenia jest decyzja znak GIS-BI-073-239/RS/10 ws.Tajfun (poddana kontroli sądowniczej). Mnie ciekawią także te wydane na podstawie ust. 1 art. 27c ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej stanowiącego:

1. W przypadku uzasadnionego podejrzenia, że produkt stwarza zagrożenie życia lub zdrowia ludzi, właściwy państwowy inspektor sanitarny wstrzymuje, w drodze decyzji, jego wytwarzanie lub wprowadzanie do obrotu lub nakazuje wycofanie produktu z obrotu na czas niezbędny do przeprowadzenia oceny i badań jego bezpieczeństwa, nie dłuższy jednak niż 18 miesięcy.
2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do produktów, których wytwarzanie i wprowadzanie do obrotu jest regulowane w przepisach odrębnych, z wyłączeniem przepisów o ogólnym bezpieczeństwie produktów.
3. W przypadku wydania decyzji, o której mowa w ust. 1, właściwy państwowy inspektor sanitarny:
1) zatrzymuje produkt;
2) nakazuje zaprzestania prowadzenia działalności w pomieszczeniach lub obiektach służących wytwarzaniu lub wprowadzaniu produktu do obrotu na czas niezbędny do usunięcia zagrożenia, nie dłuższy niż 3 miesiące.
4. Koszty niezbędne do przeprowadzenia oceny i badań, o których mowa w ust. 1, ponosi strona postępowania.
5. W przypadku stwierdzenia, że produkt nie stwarza zagrożenia zdrowia lub życia ludzi, koszty poniesione na podstawie ust. 4 są zwracane stronie postępowania.
6. W przypadku stwierdzenia, że produkt stwarza zagrożenie życia lub zdrowia ludzi, właściwy państwowy inspektor sanitarny zakazuje, w drodze decyzji, wytwarzania produktu lub wprowadzania produktu do obrotu, a także nakazuje wycofanie produktu z obrotu oraz jego zniszczenie na koszt strony postępowania.
7. Egzekucja należności pieniężnych, o których mowa w ust. 4, następuje w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

art. 27c ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U. z 2011 r., Nr 212, poz. 1263 z późn. zm.; dalej: u.o PIS)

Mam głębokie wątpliwości co do zgodności przepisów wprowadzonych przez ustawę o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz ustawy o Państwowej Inspekcji Sanitarnej z dnia 8 października 2010 r. (Dz.U. Nr 213, poz. 1396) z Konstytucją RP. W miarę kompletnie wskazano je również w opini o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz ustawy o Państwowej Inspekcji Sanitarnej(druk Senatu nr 984), która została w „dopalaczowym zamroczeniu” zignorowana.

W prześwicie świadomości ustawodawca jednak wprowadził przepis nakazujący podanie do publicznej wiadomości decyzji o środkach zastępczych:

1. W przypadku stwierdzenia wytwarzania lub wprowadzania do obrotu środka zastępczego lub produktu, co do którego zachodzi podejrzenie, że jest on środkiem zastępczym, właściwy państwowy inspektor sanitarny stosuje odpowiednio przepisy art. 27c ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U. z 2011 r. Nr 212, poz. 1263).
2. Główny Inspektor Sanitarny informuje opinię publiczną o wydaniu decyzji, o której mowa w art. 27c ust. 1 ustawy wymienionej w ust. 1.

art. 47c ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (dalej: u.o.p.n.)

Dzięki niemu proces kontroli społecznej stosowania tego prawa jest ułatwiony. Realizowany jest poprzez publikacje wykaz decyzji na stronie internetowej GIS.

Opracowanie wykazu stwarza centralny punkt posiadający decyzje – GIS. Dostęp do pełnej treści decyzji administracyjnej konieczny jest do debaty na temat tych przepisów oraz do uzasadnienia skierowani skargi do Trybunału Konstytucyjnego, co może wpłynąć na poprawę, usprawnienie wykonywania zadań publicznych dla dobra wspólnego danej społeczności (I OSK 787/10 – Wyrok NSA).

Złożyłem wniosek, próbowano wykręcić się informacją przetworzoną, przekonałem o błędnym stanowisku, jeszcze wymienialiśmy e-maile nt.dysponenta itp. i sam Marek Posobkiewicz – Główny Inspektor Sanitarny podpisał się pod decyzją „za wytrwałość” wydaną na podstawie art. 16 ust. 1 u.d.i.p. ze względu na wyłączenie stosowania przepisów u.d.i.p. (w tym art. 16 ust. 1 u.d.i.p.) na podstawie art. 1 ust. 2 u.d.i.p. w związku z art. 44c ust. 2 u.o.p.n o odmowie dostępu do informacji publicznej.

W oparciu o teza zawartą w decyzji:

Wiedza o tym miejscach i o rodzajach zakwestionowanych produktów, a wreszcie o ich nazwach, powinna docierać do jak najszerszego kręgu odbiorców, stanowiąc wskazówkę dla rodziców, których dzieci mogą po te produkty sięgać, ale także przestrogą dla tych, którzy chcieliby podjąć działalność polegającą na sprzedaży tych produktów.

decyzja GIS „za wytrwałość” – znak GIS-ŚZ-051-1/MK/13/4 z dnia 9 października 2013 roku

przyjmując, że nazwa produktów – jako z natury funkcjonująca w przestrzeni publicznej – nie podlegają ochronie dochodzę do całkiem odmiennych wniosków niż organ. Uważam, że w teście proporcjonalności (zob. I OSK 2021/12 – Wyrok NSA) w czasie ważenia między ograniczeniem prawa do tajemnicy przedsiębiorcy realizującej wolność gospodarczą i prawo do prywatności winno podlegać ograniczeniu na rzecz prawa do informacji w celu ochrony bezpieczeństwa obywateli, w tym ich zdrowia i życia.

Mając na względzie powagę rzeczy osądzonej (zakres podmiotowy i przedmiotowy) przy odmiennym zakresie podmiotowym skierowałem kolejny wniosek, gdzie nie określiłem podstawy prawnej żądania, bo postępowanie w sprawie udzielenia informacji publicznej jest odformalizowane i uproszczone (Wyrok NSA – sygn. akt I OSK 1991/12), a przejawem tego jest m. in. brak konieczności podania podstawy prawnej lub skorzystania z określonego formularza. Przyjąłem, że organ postępując w budzący zaufanie ustali tryb zapewniający dostęp do informacji, skoro istnieje wskazuje na jego istnienie. Tak się jednak nie stało.

Skierowałem skargę na bezczynność:

Obawiam się, o czym świadczą przykładowo w/w decyzje, ale także niektóre znane mi sprawy – do omówienia przy innej okazji – decyzji na podstawie art. 27c ust. 1 u.o PIS, że ta służba w całości nie jest przygotowana merytorycznie, żeby mieć takie uprawnienia. To jak dać pistolet dziecku. Tymczasem GIS podnosi:

Doświadczenia dwuletnie z funkcjonowania przepisów w zakresie środków zastępczych, wskazują na konieczność zmiany przepisów poprzez odstąpienie od możliwości wnoszenia sprzeciwu przez jednostkę kontrolowaną na podstawie ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. Zmiana ta zapewniłaby efektywniejsze działania Państwowej Inspekcji Sanitarnej w zakresie środków zastępczych.

To jest już jak …

Nie oceniam tu zasadności penalizacji środków zastępczych, ale sposób przeprowadzenia regulacji tego w Polsce moim zdaniem wymaga szczególnego nadzoru, także społecznego.

Contact with ,,

8 komentarzy

  1. W dniu 29 kwietnia 2014 roku zapadł II SAB/Wa 56/14 – Wyrok WSA w Warszawie o sentencji:

    Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jacek Fronczyk (spr.), Sędziowie WSA Andrzej Góraj, Adam Lipiński, Protokolant Referent stażysta Małgorzata Ciach, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 kwietnia 2014 r. sprawy ze skargi K. B. na bezczynność Głównego Inspektora Sanitarnego w przedmiocie dostępu do informacji publicznej 1. stwierdza, że bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; 2. umarza postępowanie w sprawie; 3. zasądza od Głównego Inspektora Sanitarnego na rzecz skarżącego K. B. kwotę 100 (słownie: sto) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *